Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Still van Youtube (RaiSport)
actueel

Larissa Klaassen: ‘Voor minder dan goud doe ik het niet’

Sebastiaan van de Water,
8 juli 2016 - 08:06

In aanloop naar de Olympische Spelen van Rio volgt Folia vijf sportende studenten die hopen op een medaille, of voor wie meedoen al een overwinning is. Deze week de portretten van de vijf. Vandaag: paralympisch wielrenner Larissa Klaassen.

Geboorteplaats Den Helder

Woonplaats Den Hoorn, Texel

Leeftijd 21

Sport Baanwielrennen (paralympisch)

Studie Informatica (HvA)

Rio-ambitie Goud

 

Larissa Klaassen is al jaren vrijwel blind. Maar als ze aan Rio denkt, kleurt haar gedachtewereld goud. Na haar winst op het WK Paracycling vorige maand neemt ze niet langer genoegen met zilver. En eigenlijk heeft ze dat nooit gedaan.

 

Larissa Klaassen is een kletskous. Ongeveer zeshonderd woorden bedraagt de woordenlimiet van dit interview. Larissa had met gemak de hele Folia vol kunnen kleppen. Over de speciale app die ze op haar telefoon heeft, waarmee ze kan checken of een supplement op de dopinglijst staat. Over de keren dat ze de stuurpen van haar fiets kapot rukte omdat ze per ongeluk te veel kracht zette tijdens het aanzetten. Over de knuffelbare koeien op de Texelse boerderij van een goede vriend. Over hoe geruststellend ze het geluid van een tractor vindt. Over de door haar ontworpen brailleversies van wiskundige symbolen. Over de keer dat ze de prijs kreeg voor de Stoerste Vrouw van Nederland. En over haar lieve geleidehond Nyla.

 

Maar soms, heel soms, is Larissa stil. Vooral wanneer ze baalt van haar prestaties. ‘Mijn teamgenoten hebben dat meteen in de gaten,’ vertelt Larissa. ‘Dan zeggen ze, hey Laris, je hebt al vijf minuten niets gezegd, is alles wel goed met je?’

 

Maar de laatste tijd zijn die stille momenten spaarzaam. Larissa is namelijk in topvorm. Ze bewees het tijdens het WK Paracycling in Italië, afgelopen maand. Samen met de piloot van haar tandem, Haliegh Dolman, veroverde ze een gouden medaille op de duizend meter.

 

Goud wil ze ook in Rio behalen. ‘Voor minder doe ik het niet. Of het nou een training is of een WK, ik wil er alles uithalen. Dat heb ik altijd gehad. In mijn jeugd deed ik aan turnen. Dat gaf soms problemen want ik begon steeds slechter te zien. Op een gegeven moment zag ik niet eens meer waar de pegasus precies stond. Maar ik liet me niet zomaar afremmen. Dan sprintte ik gewoon naar voren en liet ik mijn trainer twee passen van tevoren een teken geven, dan wist ik wanneer ik mijn sprong moest maken.’

Honderden splinters boorden zich in haar lichaam. ‘Ik was een half stekelvarken’

Een paar maanden later moest ze toch op zoek naar een alternatieve sport. Ze kwam uit bij het baanwielrennen op een tandem. Het bleek ideaal: een piloot doet al het stuurwerk, en zelf trapt ze gewoon heel hard. ‘Al vond ik stiekem turnen veel leuker,’ biecht ze op. ‘Het is dat er bij het baanwielrennen veel wedstrijden zijn, die ik bovendien win, anders zou ik het niet kunnen opbrengen om elke dag weer al die trainingen te moeten afwerken.’

 

Maar het resultaat van al die trainingen mag er zijn. Ze toont haar dijbenen. Die zijn absoluut massief. Bovendien zitten ze vol met wonden, littekens en rode plekken. De erfenis van een ernstige valpartij in 2015. Het dieptepunt in haar carrière.

 

‘Dat was bij het WK in Apeldoorn. Op een baan die eigenlijk al aan vervanging toe was,’ vertelt Larissa. ‘We raceten tegen een Australisch duo. Later is me verteld dat hun piloot een ondoordachte manoeuvre maakte waardoor Haliegh opeens moest uitwijken. Ik had niets door, natuurlijk. Tot ik Haliegh hard hoorde schreeuwen.’

 

Larissa viel van haar fiets. Ze voelde hoe ze over de uitgedroogde baan schuurde. Ze was wel eens eerder gevallen, maar dit leek veel meer pijn te doen. Anderen zagen wat er gebeurde: honderden splinters boorden zich in haar lichaam. ‘Ik was een half stekelvarken,’ zegt ze nu luchtig.

 

Het herstel kostte maanden. Larissa moest zich meermaals in het ziekenhuis melden voor langdurige operaties. Nog altijd zitten er een paar splinters verstopt, ergens diep in haar rechterdij. Maar dat is voor Larissa niet het frustrerendste van het ongeluk. ‘Veel erger vond ik dat die Australiërs gewoon door mochten en ook nog eens zilver behaalden. Ze hebben daarna ook nooit sorry gezegd.’

 

Dat hadden ze beter wel kunnen doen. Al was het maar omdat Larissa nu beter en gemotiveerder is dan ooit. ‘Bij de Paralympische Spelen ga ik ze terugpakken,’ nam ze zich voor. Maar dat kan niet meer. De twee Australiërs zijn gestopt. ‘Nou ja, dan maar gewoon goud.’