Op weg naar Rio | ‘Veel meer dan het hotel en de roeibaan zie je niet’
Over vier dagen begint het evenement waar een selecte groep UvA- en HvA-studenten vier jaar voor heeft geleefd: de Olympische Spelen van Rio de Janeiro. Zoals iedere week legt Folia een aantal studerende Olympiërs een vraag voor. Deze week: wat is nou hét nadeel van topsporter zijn?
Afrodite Zegers (24), is zeilster en UvA-student rechten. Hoewel in Griekenland geboren en getogen, komt ze nu voor Nederland uit. In Rio gaat ze voor een plek op het podium.
‘Als topsporter ben je gedwongen om je lichaam tot de limiet te pushen. Soms ga je over die limiet heen, met ernstige blessures tot gevolg. Zo kreeg ik in 2009 een hernia in mijn onderrug en raakte mijn rechterbeen verlamd. Ik kon niet meer lopen, was 18 jaar oud, en heel bang. Bang dat het blijvende schade zou zijn. Dankzij training en fysiotherapie zijn de problemen gelukkig verholpen.
Wat wel een blijvend nadeel zal blijken is dat ik waarschijnlijk op vroege leeftijd rimpels in mijn gezicht zal krijgen. Ik train urenlang in de zon en ben niet zo goed in op tijd insmeren.’
Jort van Gennep (21) is roeier en student politicologie aan de UvA. Als lid van de lichte vier zonder stuurman hoopt hij in Rio een medaille te veroveren.
‘Ik zou graag willen reizen. Met roeien kom je weliswaar op een hoop plaatsen, maar veel meer dan het hotel en de roeibaan zie je niet. Nee, ik zou echt willen reizen - maar daar heb ik de tijd niet voor. Ik kan niet twee weken stoppen met trainen. Ik kan zelfs niet een weekje op wintersport gaan. Op het moment dat ik iets breek, is het niet alleen dikke pech voor mij - ik kom ook aan de droom van mijn bootgenoten.’
Larissa Klaassen (22), HvA-student informatica, is wereldkampioen paralympisch baanwielrennen. In Rio wil ze maar één kleur plak: goud.
‘Als topsporter houd je weinig vrienden over. Het wereldje van paralympisch baanwielrennen is klein. Dag in dag uit spreek ik dezelfde mensen. Dat ben ik soms wel eens zat. Maar tijd voor een rijk sociaal leven heb ik niet. Soms zit ik in de trein, met mijn helm en sporttas op de bank naast me, en wilde ik dat ik naar school ging, in plaats van naar de wielerbaan.’
Joost Reijns (29) is zwemmer en student aan de Johan Cruyff University. Na kanker te hebben overwonnen zette hij zijn leven in het teken van Rio. Tegen de verwachting in slaagde hij er niet in zich te plaatsen voor de Spelen.
‘In het begin, als jeugdzwemmer, mis je niet zoveel. Pas als je ouder wordt, en je sociale leven normaal gesproken verandert, dan ga je het merken. Je moet dingen laten. Je kan niet spontaan de stad in om te stappen. Je kan niet even een wijntje drinken bij het eten. Je moet uitnodigingen voortdurend afslaan.
Maar eerlijk gezegd heb ik heb dat alles nooit als vervelend ervaren. De topsport geeft je een pad, een doel, en dat maakt het heel makkelijk om “moeilijke” beslissingen te maken. Het zijn geen dilemma's, want je weet heel goed waar voor je het allemaal doet.’
