Hicham El Ouahabi | Kunnen we stoppen met iedereen narcist te noemen?
Tegenwoordig heeft iedereen wel eens te maken gehad met een narcist. Tenminste, zo lijkt het, schrijft Hicham El Ouahabi. ‘De vraag is niet meer óf je er een bent, wordt of tegenkomt, maar wanneer — het kan elk moment gebeuren.’
Narcisten. Iedereen heeft er tegenwoordig eentje in z’n leven, lijkt wel. Of twee, of drie. Overal waar je bent, vliegt de label ‘narcist’ je om de oren. De moeder met haar uitgesproken mening? Een narcist. De ex waar het niet meer mee ging? Natuurlijk, een narcist. De fatbiker die je bijna van de weg maaide? Absoluut een narcist. De collega die zich altijd op het laatste moment afmeldt voor vergaderingen? Ja hoor, narcist. En de kat, die elke ochtend nét iets te lang blijft miauwen voor zijn ontbijt? Je raadt het al: ook een narcist.
Al een tijdje viel het me op dat sociale media vol staan met influencers en zelfbenoemde lifecoaches die je wijsmaken hoe je narcisten kunt herkennen, ontmaskeren en uit je leven kunt verbannen. Ach, gewoon terechtgekomen in de algoritmische afvoerput, dacht ik nog. Maar nee, helaas. Zelfs in de boekenwinkels word je overspoeld door titels als Leven met een Narcist, Herken de Narcist in je Leven, en Ontsnap uit de Greep van de Narcist. Alsof dat nog niet genoeg is, gaat het op huisfeestjes en in vriendengroepen ook steeds vaker over mensen die met narcisten hebben moeten dealen. Kortom, de vraag is niet meer óf je er een bent, wordt of tegenkomt, maar wanneer — het kan elk moment gebeuren.
Wat betekent dit eigenlijk? Zijn we echt omringd door een leger van narcisten die ineens als paddenstoelen uit de grond lijken te worden geschoten? Dat lijkt me sterk. Als dat zo was, zouden de psychiaters zelf inmiddels bij bosjes neervallen door alle diagnoses. Volgens mij is het niet zo ingewikkeld. Het woord “narcist” is een modewoord geworden, gebruikt om mensen die we als vervelend ervaren snel en krachtig af te serveren. De term is inmiddels zo uitgehold en wordt dermate misbruikt dat het zijn betekenis dreigt te verliezen. En wie helpen we daar mee? Niemand.
Wat nu? Hoe raken we deze trend kwijt? Misschien wordt het gewoon weer tijd dat we elkaar wat vaker eikel en klootzak noemen. Maar ik vrees dat dat niet meer genoeg voor ons is. Het moet tegenwoordig dramatischer, intenser, en bij voorkeur met een psychiatrisch label. Klootzak en eikel klinken inmiddels bijna te onschuldig. Ten slotte gaat het om de ervaringen van mensen, niet om de feiten.
Ik hoor het premier Schoof al zeggen bij het aankondigen van een nationale narcistencrisis.
