Na 5 minuten Adventure Race viel Zina, en toen moest ze nog 14 uur
Hoe ontdek je waar je werkelijk van gemaakt bent? Je kunt in een MRI-scanner gaan liggen, of een heroïsche dosis psychedelica nemen. Of je kunt meedoen aan de Adventure Race Amsterdam, een veertien-urige nachtelijke lijdenstocht, beginnend en eindigend op Science Park. Een paar dozijn UvA-studenten waagde zich daar dit weekend aan.
USC-baliemedewerker Nina (24) heeft voor de start serieuze twijfels. Om haar heen strooien beroepsfanatici als UvA-student informatica Robert Jan Schlimbach (23) met kreten als ‘Lijden is leuk,’ maar de student psychologie is daar heel wat minder zeker van. Een stukje hardlopen is nog tot daar aan toe, maar wat vannacht te gebeuren staat is van een totaal ander kaliber.
Alpinistenclub ASAC heeft de voorbije maanden hard gewerkt aan een enerverde route voor de Adventure Race Amsterdam (ARA). Vanaf 22:00 vrijdagavond mogen deelnemende teams op zoek naar verborgen checkpoints door onder meer het Amsterdamse Bos, Spaarnwoude en het Twiske fietsen, rennen, springen, zwemmen, kanoën en zelfs steppen. Pas om 12:00 de volgende dag krijgen ze hun welverdiende rust.
Voor UvA-student natuurkunde Mirte van der Eyden (23) is het de eerste keer. ‘Ik heb denk ik nog nooit een nacht niet geslapen. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn.’
Het eerste ongeluk
Vooraf klinken waarschuwingen over de gevaren van extreme vermoeidheid. Maar het eerste ongeluk van de ARA vindt al plaats na vijf minuten. AUC-student Zina Janssen (19) ligt op topsnelheid als ze in de voorrem van haar gehuurde mountainbike knijpt. Die blijkt iets te strak afgesteld. Zina vliegt over de kop en smakt hard op het asfalt.
Haar teamgenoten vrezen voor serieus letsel. ‘Ik kan mijn rechterhand niet echt meer gebruiken. Gekneusd, denk ik,’ vertelt Zina. Wat nu? Stoppen? Dat idee botst met haar karakter. ‘Als je ergens aan begint moet je het ook afmaken, vind ik,’ zegt ze gedecideerd. Maar geldt dat ook als de finish nog 13 uur en 55 minuten in de toekomst ligt?
Terwijl Zina ’s nachts haar pijn probeert te verbijten, ontdekt de vermoeide Nina in het bos dat pijn en lijden twee verschillende kwesties zijn. ‘Ondanks alle ongemak en frustratie en vermoeidheid genoot ik heel erg van de omgeving,’ vertelt ze na afloop. ‘Ik wist niet dat de natuur rondom Amsterdam zo mooi kon zijn. Zo helemaal verlaten, alleen beschenen door de sterren en onze hoofdlampen, waande ik me soms op de maan.’
Fietsend door Spaarnwoude maakt Mirte voor het eerst zonder te hebben geslapen een zonsopkomst mee. Het is een van de meest bedrieglijke momenten van de Adventure Race. Het einde lijkt dichtbij, maar je moet nog bijna zes uur door ploeteren.
Toch zit ze ze zaterdagmiddag 12:15 met een grote glimlach op het grasveld bij het Science Park. Ze oogt niet eens kapot. ‘Dat niet slapen bevalt heel goed. Ik wilde nog wel een stukje door.’ Zelfs de geblesseerde Zina komt op tijd binnen, want als je ergens aan begint moet je het ook afmaken.
