Een paar maanden later moest ze toch op zoek naar een alternatieve sport. Ze kwam uit bij het baanwielrennen op een tandem. Het bleek ideaal: een piloot doet al het stuurwerk, en zelf trapt ze gewoon heel hard. ‘Al vond ik stiekem turnen veel leuker,’ biecht ze op. ‘Het is dat er bij het baanwielrennen veel wedstrijden zijn, die ik bovendien win, anders zou ik het niet kunnen opbrengen om elke dag weer al die trainingen te moeten afwerken.’

Maar het resultaat van al die trainingen mag er zijn. Ze toont haar dijbenen. Die zijn absoluut massief. Bovendien zitten ze vol met wonden, littekens en rode plekken. De erfenis van een ernstige valpartij in 2015. Het dieptepunt in haar carrière.

‘Dat was bij het WK in Apeldoorn. Op een baan die eigenlijk al aan vervanging toe was,’ vertelt Larissa. ‘We raceten tegen een Australisch duo. Later is me verteld dat hun piloot een ondoordachte manoeuvre maakte waardoor Haliegh opeens moest uitwijken. Ik had niets door, natuurlijk. Tot ik Haliegh hard hoorde schreeuwen.’

Larissa viel van haar fiets. Ze voelde hoe ze over de uitgedroogde baan schuurde. Ze was wel eens eerder gevallen, maar dit leek veel meer pijn te doen. Anderen zagen wat er gebeurde: honderden splinters boorden zich in haar lichaam. ‘Ik was een half stekelvarken,’ zegt ze nu luchtig.

Het herstel kostte maanden. Larissa moest zich meermaals in het ziekenhuis melden voor langdurige operaties. Nog altijd zitten er een paar splinters verstopt, ergens diep in haar rechterdij. Maar dat is voor Larissa niet het frustrerendste van het ongeluk. ‘Veel erger vond ik dat die Australiërs gewoon door mochten en ook nog eens zilver behaalden. Ze hebben daarna ook nooit sorry gezegd.’

Dat hadden ze beter wel kunnen doen. Al was het maar omdat Larissa nu beter en gemotiveerder is dan ooit. ‘Bij de Paralympische Spelen ga ik ze terugpakken,’ nam ze zich voor. Maar dat kan niet meer. De twee Australiërs zijn gestopt. ‘Nou ja, dan maar gewoon goud.’