Waarom heeft u eigenlijk die zware voortrekkersrol op zich genomen?
‘Heel wonderlijk: dat is zo gegroeid. Ik riep het eerste overleg tussen actiegroepen en medezeggenschap bijeen, en zorgde voor een vergaderruimte. Langzamerhand kreeg ik een prominente rol.’
Je hoort nu juist dat het protest is gesmoord in allerlei overlegjes, doodgecommissied.
‘Snap ik helemaal...’ Denkt na. ‘Je kunt niet eindeloos blijven protesteren, dat zag je ook in het Maagdenhuis. De energie en de spirit ging er na weken van bezetten uit. Het is dus een zegen en positief dat we al die vergaderingen en de commissies hebben, hoe saai en oninspirerend dat soms ook lijkt. Daarin consolideert
het protest zich. En – wie weet – als er iets is waar men weer heel boos over wordt, komen er nieuwe protesten en demonstraties. Dat sluit ik niet uit. ’
Critici lieten nadat u opstapte uit de commissies weten dat u moeilijk aan te sturen bent, te veel uw eigen plan trekt. Herkent u dat?
‘Ja en nee. Ik heb steeds geprobeerd om te voorkomen dat de zaak escaleerde of dat het tot een clash kwam. Dat mensen in gesprek bleven, ook als er bijvoorbeeld online koppen rolde. Dan zei ik: kom op, totale onzin, we gaan door. Ook dan ben ik van de lange adem.’
Het was af en toe een kruiwagen vol kikkers, die u steeds weer binnenboord moest houden?
‘Ja. Fascinerend. Waar ik me niet in herken, is dat gezegd werd dat ik een eigen politieke agenda had. Het kon me tot op zekere hoogte niet schelen welke kant het opging.’
Tot op welke hoogte dan?
‘Nou ja, als het ging om ons mandaat. Iemand stelde voor dat het College van Bestuur eerst akkoord moet gaan met onze voorstellen. Dan zeg ik nee. Het is ónze commissie en ónze beweging. Ik trapte ook op de rem als leden dachten dat ze de commissie vol kunnen stoppen met hun eigen vriendjes en vriendinnetjes. Daar hielp ik ze wel aan herinneren, dat ze er niet zaten voor hun eigen politieke agenda. Boze blikken krijg je toch. Mijn reactie was dan: je mag schelden en kwaad worden, als we morgen maar weer gaan vergaderen.’
Femke Halsema, die haar werk voor de commissie financiën in juni na een maand teruggaf, vond dat ze niet onafhankelijk kon opereren.
‘Ja, dat vond ik echt niet kunnen. Eh, sorry; daar was ik het niet mee eens.'
Waarom niet?
‘Dat heb ik haar ook verteld; ze kon wél onafhankelijk opereren. Van begin tot eind.’
U klinkt nog heel bevlogen; kunt u het wel loslaten, ook als u er zo lang zo intensief mee bezig bent geweest?
‘Dat gaat makkelijker dan ik dacht, maar ik hou het nog wel in de gaten. Ik hoop dat de commissies democratisering en diversiteit snel worden gepresenteerd, en dan ben ik er bij hoor. Het is mooi dat het proces in goede banen is.’
Daar bent u van overtuigd?
‘Ja.’
Lees het hele interview in Folia 9, die sinds woensdag in de bakken ligt op de UvA en de HvA.
