Wat ik overigens nooit goed heb begrepen is waarom veel Nederlanders met een berberachtergrond pro-Palestina zijn, terwijl er bijna één miljoen Israëliërs Berber zijn.

De AEL viel uit elkaar en aanvoerder Jahjah vertrok naar Libanon. Vervolgens keerde hij terug naar Vlaanderen en verwierf een wekelijkse column in De Standaard.

Sinds een aantal maanden zoemt het weer rondom Jahjah, want de Amsterdamse uitgeverij De Bezige Bij heeft hem een boekcontract gegeven. Schrijvers als De Winter, Durlacher en Möring zijn not amused met zijn komst. Möring schreef in NRC dat hij niet wenst met Jahjah onder een dak uitgegeven te worden.

Hoe anders klinkt het bij onze zuiderburen. Vlaamse schrijvers als Hertmans, Lanoye en Van Reybrouck vinden Jahjah een belangrijke stem in het debat. Ik denk dat dat te maken heeft met de grote spanningen in België en dat ‘migrantschrijvers’ er schaars zijn. In Nederland zijn we verwend; schrijvers met ouders uit Turkije en Marokko zijn er genoeg.

Ik zie dat na veertien jaar dezelfde fout wordt gemaakt. Toen werd gepoogd de AEL te verbieden, terwijl ze deel uitmaakte van het contrat social. Nu is Jahjah niet welkom bij De Bezige Bij, maar hij heeft gewoon een boekcontract. Misschien moeten de protesterende schrijvers zich afvragen of zij nog welkom zijn bij hun uitgevershuis.