Voor het eerst in jaren zijn het echter niet de studenten die op 5 september het meest nerveus door de gebouwen lopen. Het zijn ditmaal de bestuurders van de universiteit en hogeschool bij wie de zenuwen door het lijf gieren. Voor hen breken de belangrijkste weken in hun carrière aan. Het evaluatierapport over de dertien jaar durende samenwerking tussen de UvA en HvA zal namelijk vrij desastreuse conclusies bevatten, gonst het al tijden in de wandelgangen. En de voortdurende geruststellende en zalvende woorden van collegevoorzitter Geert ten Dam impliceren dat er achter de schermen al hard wordt gewerkt aan een toekomststrategie met een gesplitst bestuur.

Afscheid nemen is geen bruut schisma. Waar je je Schagense vriendinnetje eerst drie keer in de week zag, wordt dat twee, om daarna weekendjes weg met je studievrienden te plannen in plaats van met haar. Waar zij bar-dancing ’t Geveltje blijft bezoeken, voel jij je te kosmopoliet om er zonder ironische blik binnen te stappen. En zo groei je uit elkaar, ook als je hogeschool en universiteit bent. Waar de HvA de emancipatiemotor voor stad en regio wil worden, wil de UvA zich juist richten op internationale samenwerking. De toenemende nadruk op onderzoek aan de UvA en het Calimero-complex van de HvA dragen daar ook niet aan bij.

Maar niet getreurd, want zoals zo vaak door bar-dancing ’t Geveltje schalde bestaat afscheid nemen niet. De UvA en HvA mogen dan misschien twee besturen krijgen, ze blijven ineengestrengeld met dienstenafdelingen, dubbelfuncties en doorstroomtrajecten. Net zoals dat vriendinnetje in Schagen je nooit echt zal verlaten.