Ik heb net met een vriendin ontbeten. Ze heeft jaren geleden Nederland verlaten, omdat haar relatie uitging. Ze vertrok naar haar vaderland en nam haar kind mee. De vriendin is in Nederland, omdat ze haar kind haar vader niet wil onthouden. Wel blijft ze in de buurt. Ze vertrouwt haar ex niet. ‘Mijn gedicht is als koudvuur,’ herhaalt de zanger.

We bestellen het grootste ontbijt dat op het menu staat: roerei, yoghurt, toast, zalm, jam, croissant, koffie en water, veel water om te spoelen; we weten dat we uren gaan praten. Het gaat over nu, over toen, en vooral de gesprekken over het verleden vormen die brok, waar ik op wacht dat hij uiteenbarst.

De liefde is levensgevaarlijk, waar is de tijd, wat een prachtig leven, waarom lopen de dingen zo, hoeveel echte vrienden heb ik, hoe gaat het met mijn ex, wat mis ik mijn vader, is mijn moeder ooit gelukkig geweest, hoeveel liefde heb ik nog in mijn donder, hoe oud word ik?

Het komt allemaal op een kruispunt in mijn hoofd bij elkaar. Mijn gedachten zijn een stad waarvan alle spullen van zolder zijn gehaald en op straat staan. Ik verzuip in vragen en herinneringen.

De wand van het hokje is van witte planken. De horizon op een halve meter geeft rust. Ik ken deze momenten en zit het uit.

‘Het leven is als koudvuur,’ zing ik zachtjes tegen de melancholie in het omkleedhokje.