Ik heb op papier een Marokkaans burgerservicenummer. De officiële bewijzen die daarbij horen, heb ik nooit opgehaald bij het consulaat. Het verhaal daarachter is eenvoudig. Het geboorteland van mijn ouders is een dictatuur geleid door één familie, op basis van verdeel-en-heers- en bezettingspolitiek.

U moet weten dat ik binnen het Marokkaans-Nederlandse denken met deze gedachte een eenzame roepende in de woestijn ben – de Sahara wordt trouwens bezet door de Marokkaanse overheid. Datzelfde regime bezet ook personen als ik, door te claimen dat we hun onderdaan zijn. De Nederlandse overheid verzaakt daarmee helaas haar eerste taak: het beschermen van haar burgers. Omdat ik een Marokkaanse nationaliteit heb en dit soort gedachten opschrijf, kan ik in grote problemen komen als de Marokkaanse overheid dat zou willen.

Tijdens de verkiezingsstrijd ging het een enkele keer over de dubbele nationaliteit. Het is door de huidige Marokkaanse regels onmogelijk van die nationaliteit af te komen. Het is al jaren mijn grote wens om één nationaliteit te hebben en dat is de Nederlandse, niet om polderlievende redenen, maar om het feit dat ik er niet mee kan leven dat ik officieel burger ben van een land dat haar ingezetenen zo veel leed berokkent, pijn doet en tot object heeft gecultiveerd.

De kabinetsformatie is gaande en de mogelijkheid om de Marokkaanse nationaliteit af te stoten zou daar op tafel moeten liggen. Wees geen excuus-politicus.