Op een dag werd ik in het donkerste deel van de nacht wakker. Boos en met geïrriteerde ogen ging ik aan mijn bureau zitten en schreef Doorn in het oog, een script waarin een imam op bezoek is bij een actualiteitenprogramma. De imam heeft het slecht naar zijn zin en besluit zich maar te bezatten. De VPRO gaf ons de ruimte om het te maken.

Een paar dagen geleden keek ik het satirische filmpje terug. Elf jaar jonger, maar de jongen naar wie ik keek, had ik nog nooit zo goed gekend als nu.

Elf jaar later kon ik in één zin grijpen wat mij toen dreef: Doe iets, want wie niets doet, verliest altijd.