Oceaan van schulden

De financiële middelen daartoe zijn er echter niet. Amman bezweert ons dat bij de vastgoedprojecten alles prima is verlopen en dat er financieel niks aan de hand is. En toch zwemt de UvA in een oceaan van schulden die steeds dieper wordt en is de UvA onder verhoogd toezicht gesteld door de Onderwijsinspectie vanwege een solvabiliteit die ver onder de norm is. Deze zeer problematische zaken worden niet veroorzaakt door, ik noem maar wat, dalende studentenaantallen, maar door falend beleid van het bestuur van de afgelopen vijftien jaar. Het is onbestaanbaar dat Amman – die zelf heel goed weet dat bouwen ‘buikpijn’ is – nu doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is op dat gebied. Dat de academische gemeenschap van al deze zaken een overtuigd voorstander is geweest lijkt me een loze uitspraak. In het geval van de Binnenstadscampus bijvoorbeeld besloot de toenmalige CvB-voorzitter in Alleingang de (erg goedkope) huisvestingvoorstellen van de gemeente te negeren en de clustering van de FGw door te voeren. Hiermee wordt het karakter van de UvA als over de stad verspreide universiteit wezenlijk veranderd – iets wat de academische gemeenschap van vele jaren voor een onomkeerbaar voldongen feit zet en verder tot gevolg heeft dat een historisch gebouw als het Bungehuis nu voor altijd omgetoverd wordt in een clubhuis van een obscuur elitenetwerk.

Deze medezeggenschap is geen politiek

Wat betreft democratie gaat het erom dat deze beslissingen werden genomen nadat de macht van de medezeggenschap drastisch ingeperkt was. Medezeggenschap als rubberstamp-orgaan kan niet gelden als politiek handelende instantie, omdat het politieke moment überhaupt nooit tot stand is gekomen. Alleen advies mogen geven in naam van een academische gemeenschap die geen daadwerkelijke zelfbeschikking heeft is een lege geste, die het CvB het schijntje legitimiteit geeft dat het soms nodig denkt te hebben. Dit schijntje legitimiteit wordt nu door het bestuur met beide handen aangegrepen om zich in te dekken tegen kritiek. Maar zelfs als het bestuur uit zou komen voor de fouten die er zijn gemaakt, dan maakt dat alsnog niks uit omdat het niet ter verantwoording geroepen kan worden.

Wat wij verwachten van democratisering is dit: dat bestuurders zich altijd moeten verantwoorden voor beleid, zodat ze uitsluitend in het belang van de academische gemeenschap handelen en wel zoals de academische gemeenschap dit zelf definieert. Zodat bezuinigingen niet worden aangegrepen om het karakter van een faculteit van bovenaf te wijzigen en het aan van bovenaf bepaalde rendementseisen te laten voldoen. De universiteit is niet wat haar bestuurders ervan denken te moeten maken, maar dat zijn wij: studenten en medewerkers. Wij zijn het die deze universiteit haar karakter geven. Wij willen kunnen bepalen wat ons onderwijs, ons onderzoek, onze werkplek inhoudt zonder daarin geremd te worden door het rendementsdenken van bestuurders die zich aan iedere verantwoording onttrekken. Het bestaan van commissies weerhoudt mij en helemaal niemand ervan zelf na te denken over wat democratisering betekent.

Zolang onze academische autonomie ons wordt afgenomen door een klein groepje bestuurders zullen we ons op alle mogelijke manieren blijven inzetten voor democratisering.

Arthur Berkhout is student wijsbegeerte en actief binnen Humanities Rally.