Onze chauffeur wist niet hoe snel hij naar het treinstation moest rijden. Ik zat onder de rodewijnvlekken toen ik op het perron stond.

Het was jammer dat de organisatoren in een panische kramp schoten, zulk spasme zou mij nooit overkomen. Waarom gingen we niet in gesprek met die jongens?\

Onlangs raakte een van mijn studenten in de war tijdens een les Nederlands. Ik had uitgelegd dat jood met een kleine letter werd geschreven als religie de context was en met een hoofdletter wanneer het om het volk ging. ‘Jezus was een Jood, maar niet joods.’

De student vond het belachelijk dat zij altijd werden voorgetrokken. Toen ik hem om verdieping vroeg, volgde een troebel verhaal: ‘Poolse getto’, ‘Palestina’ en ‘1947’. Door de confuse atmosfeer kapte ik het af en ging verder met de les.

Na de werkgroep dacht ik aan de scène in het bibliotheekje. Ik deed in wezen precies hetzelfde. In mijn hoofd verschool ik mij achter didactiek en de zorg voor een veilige klas. Én de student was het monstertje, niet ik. Ik, de opportunist.