Een artikel in het meest recente nummer van het Tijdschrift voor Genderstudies gaat over kruispunten tussen seksuele en etnisch-culturele diversiteit. De Belgische organisatie Merhaba heeft een prachtig motto: ‘De weg van de omweg is de kortste weg.’ Merhaba vindt de coming-out niet zaligmakend. Zij bepleiten een stap-voor-stapbenadering: niet de stormram en niet het idee dat je seksuele identiteit je belangrijkste identiteit is. Dat is ook een belangrijke les voor jonge mensen die worstelen met hun seksualiteit en die niet tot een minderheidsgroep behoren.

Uit de kast komen is een herkenbaar script: in series en andere vormen van populaire cultuur leren jongeren dat er een moment is dat je jezelf bekendmaakt aan de wereld. Dat wordt gebracht als één moment, net als bij Dibi: iedereen weet het nu. In werkelijkheid moeten LHBT’s meermaals uit de kast komen. Steeds als je van school of werkplek verandert bijvoorbeeld.

Bovendien is seksualiteit geen statisch gegeven. Vaak zien jongeren zichzelf eerst als biseksueel, om later toch vast te stellen dat ze liever alleen met mensen van hetzelfde geslacht seksen. Ook Tofik Dibi zegt dat hij bi is. Gek genoeg (of misschien juist niet) keken de media daar helemaal overheen. Biseksualiteit wordt in het Westen doorgaans ontkend of genegeerd.

In Nederland zijn we dan ook nog lang niet klaar met seksuele emancipatie, en dat gaat echt niet alleen over moslims. We verheerlijken de coming-out, we miskennen de veelzijdigheid van identiteiten en we zijn te veel gefascineerd door wat iemand in zijn/haar broekje heeft en wenst. De negatieve reacties op Tofik Dibi laten zien dat we iemand geen omweg gunnen. Wat een benepen barbaren zijn wij.