Alle mavisten stapten bij de Westerkerk in een waterfiets. Amsterdam zag er vanaf de Prinsengracht anders uit. Met de drie klasgenoten met wie ik een fiets deelde, sloegen we een zijgrachtje in. We meerden aan en kochten sigaretten, cola en pizza margherita. We wandelden door de Jordaan en voelden het vuur van de grote stad in onze puberlijven branden; de grote stad hitste ons op. Ondertussen werd het later en later. Toen de klok dreigde te smelten haastten we ons terug naar de waterfiets en trapten onze beenspieren tot brandend zuur.

We waren anderhalf uur te laat. De hele mavo-afdeling wachtte op ons. De leraar bleef vragen waarom we te laat waren. Er kwam geen antwoord. Twintig jaar later begrijp ik waarom we een zijgracht namen. De literatuur en de mavist werden niet serieus genomen.