Eva’s waslijst | ‘Dit jaar zou ik eindelijk een echte afstudeerceremonie hebben’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: de klas van 2020.
Mijn Amerikaanse Instagramvrienden plaatsten de afgelopen week allemaal foto’s van zichzelf in cap and gown, diploma in de hand, in de tuin of voor een standbeeld. Afgestudeerd, maar zonder traditionele Amerikaanse afstudeerceremonie. Universiteiten pakken daar normaliter groots uit, je kent de clichés wel: toespraken van beroemdheden en hoedjes in de lucht. Dat kan nu allemaal niet, maar de vrienden posten in plaats daarvan lange berichten over hun studententijd en hun plannen voor de toekomst. Minispeeches online. Ze noemen ons de ‘quarantine class of 2020’.
Ik, scrollend, dacht aan mijn eigen afstuderen van mijn bachelor Slavische talen en cultuur. In Nederland doen we sowieso minder moeilijk, dat weet ik wel. Toen ik in 2018 hoorde dat ik mijn scriptie met een voldoende had afgesloten, was ik op mijn werk, waar ik een prachtige bos bloemen kreeg en op soesjes trakteerde. Een weekje later fietste ik naar het P.C. Hoofthuis om mijn diploma af te halen bij de Studenten Service Desk. ‘Nou, gefeliciteerd,’ zei de medewerkster. De vriendin en ik maakten een paar foto’s bij een gracht, aten een taartje in een café en dat was dat. Afgestudeerd.
- Die speeches die beroemdheden zouden houden? Die houden ze nu online. Zie hier een overzicht, met onder meer de Obama’s, Lady Gaga en Malala Yousafzai.
- Spreek met je medestudenten (of je faculteit) af om toch een ceremonie of een feest te houden als de wereld daar weer veilig genoeg voor is. Over een half jaar zul je alsnog blij zijn met je diploma.
- Vier het met een (heel) klein clubje geliefden. Een foto op de grachten kun je ook nu maken. En van taart en champagne kun je ook op anderhalve meter afstand genieten.
Maar dit jaar zou het anders zijn geweest. Niet alleen omdat mijn master een afstudeerceremonie zou houden met praatjes en familieleden, maar ook omdat ik hierna niet meer zou doorstuderen. 2020 zou het jaar zijn geweest waarin ik echt afscheid nam van de UvA. Dat had niet met veel bombarie gehoeven, maar juist in rust, in mijn eentje. Ik kijk graag even een laatste keer achterom als ik vertrek.
Vorige maand moest ik iemand advies geven over haar studiekeuze. Ze zou in september beginnen. Ik raadde haar een te zware studielast af, omdat het vaak juist de dingen zijn om je studie heen – je vrienden, je reizen, je stages en verenigingen – die je vormen. Nu zie ik dat columnisten en wetenschappers toekomstige studenten al afraden om in 2020 überhaupt aan een studie te beginnen. Dat advies durf ik niet te geven, maar iedereen die een zware studielast overweegt, zou ik nu juist adviseren die vooral aan te gaan. Dat studentenleven wacht wel even.
Inmiddels heb ik me neergelegd bij mijn lidmaatschap van de ‘quarantine class’. Al ben ik nog niet helemaal klaar met mijn studie, ik denk niet dat ik dit collegejaar nog naar de UvA terugkeer. Zonder om te kijken ben ik mijn laatste keer om middernacht uit de UB gestrompeld, heb ik mijn laatste slok gore koffie genomen, heb ik voor het laatst op de printers lopen zeiken. Maar ook zonder om te kijken heb ik afscheid genomen van bijna zes jaar studeren aan een prachtige universiteit, met briljante mentoren en al even briljante medestudenten. De herinneringen zijn er niet minder om.
