Hicham El Ouahabi | Het uitstellen van verdriet werkt maar even
Afgelopen periode overleden er binnen korte tijd drie mensen in de omgeving van columnist Hicham El Ouahabi. Maar hij merkte dat hij het liefst de rouw wil uitstellen. ‘De pijn en confrontatie, ik wilde daar niet mee te maken hebben.’
Het is nog geen jaar geleden dat drie kennissen van mij zijn overleden. Twee door eigen hand, één door een verkeersongeluk. Tussen elk overlijden zat nog geen drie maanden. Alle drie jong, geen van hen ouder dan 24, vol plannen en dromen, en ineens waren ze er niet meer. Alle drie nu onder de grond of ergens in de lucht, of waar je ook maar wil dat ze zijn. En ik heb het verlies van alle drie vermeden.
Ik zal niet vergeten hoe ik op een ochtend het telefoontje kreeg dat een van hen er niet meer was. Diezelfde avond stond ik met vrienden, die niets van mij wisten, te poolen in een café. Lachen en plezier maken, alsof er niets aan de hand was. Ik herinner me nog goed hoe opgelucht en blij ik was toen ik richting het café fietste. Opgelucht dat ik niet meer hoefde te denken aan het feit dat ik drie dagen geleden nog gezellig kletste met iemand die er nooit meer zou zijn. Ik wilde niet denken aan het verdriet van de nabestaanden of hoe de overledene zijn laatste minuten beleefde. Ik zocht afleiding en wilde dat alles normaal was.
De dagen daarna verliepen ook normaal: studeren voor dat ene tentamen, tickets scoren voor dat ene concert, uitkijken naar die ene date, de onderzoeksopzet van mijn scriptie opstellen, nog snel die ene reisplanning afmaken. En werken, niet te vergeten. Voor ik het wist, waren ze alle drie voorgoed uit mijn gedachten verdwenen. En stiekem was dat ook wat ik wilde. De pijn en confrontatie, ik wilde daar niet mee te maken hebben.
De pijn en confrontatie die ik geen plek wilde geven, zullen vroeg of laat als een boemerang terugkomen. En die boemerang zie ik nu aankomen. Stap voor stap komt ze op me af, ik voel het in alles, en het enige wat ik kan denken is: gelukkig staat de zomervakantie voor de deur, overval me maar, ik heb nu alle tijd. En terwijl ik dat denk, realiseer ik me hoe stom het eigenlijk is om te denken dat rouwen alleen mogelijk is in rustigere tijden. Alsof alles voorspelbaar moet zijn.
Waarom stond ik niet stil bij hun dood. Was het lafheid? Angst? Misschien. Misschien wilde ik de dood niet toelaten in mijn bestaan. Misschien kan ik niet accepteren dat ook jonge mensen overlijden, en door het uit de weg te gaan mezelf vastklampen aan het gevoel dat ze nog in leven zijn. Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat het nu tijd is om erbij stil te staan. Om de pijn toe te laten en de confrontatie aan te gaan. Niet omdat het moet, maar omdat het nodig is. Voor hen, en voor mij. Tijd om ruimte te maken voor de dood, zodat het leven weer echt kan beginnen.
