Kirsty McHenry | Het collegejaar loopt bijna ten einde en dus is de huizenjacht weer geopend
Het is weer zomer en dat betekent eindelijk tijd om … een huis te zoeken in Amsterdam, schrijft columnist Kirsty McHenry. ‘Naarmate hun wanhoop de komende weken toeneemt, zal een groot aantal studenten reageren op steeds dubieuzere advertenties en steeds slechtere bezichtigingen bijwonen.’
Het is weer die tijd van het jaar! De temperatuur stijgt, de zon breekt sporadisch door de wolken en duizenden UvA-studenten zijn wanhopig op zoek naar woonruimte voor de start van het volgende academische jaar. Online staan drommen onrustige studenten in de rij bij verhuurders in de hoop hun voet tussen de deur van een huurwoning te krijgen. Inmiddels is het koortsachtig aftellen om voor het begin van het semester een kamer te bemachtigen al begonnen. Naarmate hun wanhoop de komende weken toeneemt, zal een groot aantal studenten reageren op steeds dubieuzere advertenties en steeds slechtere bezichtigingen bijwonen. Velen van hen zullen het huurcontract ondertekenen dat ze in deze waanzin te pakken kunnen krijgen.
In de zomer ben je in Amsterdam nooit meer dan een meter verwijderd van een student die op zoek is naar woonruimte. Dit seizoen staat bekend als de meest competitieve (en daarom ook meest slopende) periode waarin je op zoek bent naar een woning. Niet alleen lopen de door de universiteit gefaciliteerde huisvestingscontracten van een jaar ten einde, ook stromen drommen aankomende studenten naar de stad. In de stormloop op zoek naar veilige huisvesting komen studenten tevoorschijn met hun staart tussen de benen als ze gedwongen worden om naar huis terug te keren of met een dikkere huid, gehard door de genadeloosheid van de huurmarkt. Maar ondanks hun nieuw gecultiveerde vastberadenheid en doorzettingsvermogen zullen velen tegen de tijd dat de eerste lesweken zijn aangebroken nog steeds geen woning hebben gevonden. Hierdoor hebben sommige studenten geen andere keuze dan te couchsurfen, zich te binden aan dure hostels, hun intrek te nemen in tenten of hun toevlucht te nemen tot andere vormen van onzekere, riskante accommodatie voordat ze een permanentere plek kunnen vinden.
Helaas beseffen studenten, zelfs nadat ze hun leven op het spel hebben gezet om een huurcontract te bemachtigen, bij nader inzien vaak dat het niet helemaal de vangst is die ze zich hadden voorgesteld. De meesten hoeven alleen maar te wachten tot de winter aanbreekt en de verwarming het begeeft om te ontdekken wat voor huisbaas ze aan de haak hebben geslagen. Hoewel de Nederlandse staat zich heeft ingespannen om huurders beter te beschermen (dit is de bedoeling van de Wet op de Vaste Huurovereenkomst die eerder deze maand is ingevoerd), vormen studenten een uitzondering op deze wetgeving. Dit alles betekent dat veel van de studenten die deze zomer hun uiterste best doen om een huurcontract te bemachtigen, zullen merken dat de strijd, zelfs nadat ze het huurcontract hebben getekend, niet per se voorbij is. En nu de huizenjacht geopend is, zouden degenen die hun huurders willen uitbuiten studenten wel eens als een verleidelijke prooi kunnen zien.
In de dog-eat-dog-wereld van de Amsterdamse huurmarkt kan het een schijnbaar onwinbare strijd zijn om zekerheid te krijgen over je woonsituatie. Bovendien weet iedereen die de Amsterdamse huurmarkt de afgelopen jaren heeft meegemaakt dat het moeilijk is om kieskeurig te zijn over je contract als de keuze gaat tussen een dak boven je hoofd of een tentdoek dat elk moment dreigt te gaan lekken. Dit gezegd hebbende, beloof ik iedereen die nog steeds op zoek is dat er geen beter gevoel bestaat wanneer je eindelijk weer op je bed kunt ploffen, de huur betaald is en het contract getekend is.
